Door Jamal Aoulad M'hand Issa | 19 februari 2025
Ik heb in mijn leven veel momenten van discriminatie meegemaakt, maar er is één gebeurtenis die me voor altijd zal bijblijven. Het was in een winkelcentrum, waar ik werd mishandeld door een oudere vrouw. Ze trok mijn hoofddoek van mijn hoofd, en het doet nog steeds pijn om eraan terug te denken. Mijn dochter was erbij, en dat maakte het des te moeilijker.
📷 Linelle Deunk
Dat moment voelde als een aanval op mijn identiteit. Het was niet alleen fysiek geweld, maar ook een emotionele klap die me deed beseffen hoe kwetsbaar we in deze wereld kunnen zijn. Terwijl ik mijn hoofddoek weer opdeed, voelde ik me niet alleen vernederd, maar ook boos en verdrietig.
Na de vreselijke ervaring besloot ik dat ik aangifte moest doen, maar dat was niet zo eenvoudig als het klinkt. Toen ik bij de politie aankwam, voelde ik de hoge drempels om mijn verhaal te delen. Het leek alsof ik niet serieus werd genomen, wat me in het begin ontmoedigde. Maar ik gaf niet op; het was belangrijk voor me om deze stap te zetten.
Ik wist dat ik snel aan de camerabeelden moest komen om de vrouw te kunnen vervolgen. Er was een vurige vastberadenheid in me. Ik voelde dat ik dit niet alleen voor mezelf deed, maar ook voor alle moslimvrouwen die soortgelijke situaties hadden meegemaakt.
Deze ervaring heeft me sterker gemaakt. Het heeft me doen inzien dat we moeten blijven vechten voor onze rechten en onze waardigheid. Ik wilde een boodschap uitzenden dat discriminatie en geweld tegen welke groep dan ook volstrekt onacceptabel zijn. En verder heb ik de zaak twee keer gewonnen, ook in hoger beroep. De vrouw werd veroordeeld voor mishandeling en strafbare belediging. Dit resultaat bevestigt dat het mogelijk is om onrecht aan te vechten en te winnen.
Deze ervaring heeft mijn kijk op mezelf op een verrassende manier veranderd. In plaats van te twijfelen aan wie ik ben, heeft het me juist sterker en trotser gemaakt op mijn identiteit. De mishandeling en de discriminatie die ik heb meegemaakt, hebben me doen beseffen dat ik met trots mijn hoofddoek en achtergrond moet dragen.
Het was een moeilijke situatie, maar het heeft me ook doen inzien dat ik niet alleen ben. Ik voelde een sterke drang om te vechten voor mijn rechten en die van anderen. Dit heeft me gemotiveerd om mijn stem te laten horen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor alle moslimvrouwen die soortgelijke dingen hebben meegemaakt.
Tijdens deze moeilijke periode heb ik veel steun gezocht bij mijn echtgenote, ouders en vrienden.
Wat me echt raakte, was hun onvoorwaardelijke steun. Ze stonden naast me in mijn strijd en gaven me de kracht om door te gaan. Ze luisterden naar mijn verhaal en bevestigden mijn gevoelens, waardoor ik me niet alleen voelde. Hun begrip maakte een groot verschil voor me.
Om met mijn ervaringen van discriminatie om te gaan, heb ik verschillende strategieën ontwikkeld. Een belangrijke stap voor mij is geweest om publiekelijk mijn stem te laten horen. Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te delen, niet alleen om mezelf te uiten, maar ook om anderen te inspireren. Door erover te vertellen en te schrijven, maak ik mijn pijn en frustratie zichtbaar, en geef ik ook een stem aan degenen die soortgelijke ervaringen hebben gehad.
Daarnaast heb ik veel media-aandacht gekregen voor mijn verhaal. Dit heeft me geholpen om mijn boodschap over eenheid en de strijd tegen discriminatie verder te verspreiden. Het delen van mijn ervaringen via verschillende kanalen helpt niet alleen om bewustzijn te creëren, maar heeft me ook steun vanuit de gemeenschap gebracht.
Als we discriminatie willen aanpakken, moet de samenleving echt veranderen. Educatie speelt hierbij een grote rol. We moeten begrijpen dat diversiteit een kracht is en dat het omarmen van verschillen ons alleen maar verrijkt.
Daarnaast moeten we allemaal verantwoordelijkheid nemen. Het is niet genoeg om te zeggen dat discriminatie verkeerd is; we moeten ook handelen. Als je getuige bent van onrecht, moet je je uitspreken. We moeten een cultuur creëren waarin het vanzelfsprekend is om op te staan tegen ongelijkheid en waarin we zeggen: 'Dit kan zo niet doorgaan!'
Bovendien wil ik betrokken zijn bij initiatieven die echte verandering teweegbrengen. Geen loze woorden, maar echte actie!
